Eenzaamheid in je relatie | ontdek zoals Max en Jonne hoe je elkaar weer vindt
Eenzaamheid terwijl je samen bent. Herken je dat? Het gevoel dat je van het ene op het andere moment mijlen ver van elkaar verwijdert bent?
Je voelt je wiebelig, zwaar, onzeker of paniekerig, onrustig worden. Je wilt dit niet en je probeert het van je af te zetten. Maar in de praktijk draai je er juist verder in vast en voel je nog meer afstand en eenzaamheid.
Hoe komt dat? En hoe en waar vind je jezelf en elkaar dan weer terug? Lees in deze en de volgende Post van deliefde de antwoorden. Aan de hand van de persoonlijke ervaringen van Max en Jonne:
Mist | hoe Max en Jonne elkaar mislopen
Max zit op zijn fiets. Hij is een week in het buitenland geweest en nu op weg naar huis. Max verlangt ernaar Jonne weer te zien. Om rustig thuis te komen, in warmte en onbezorgdheid.
Warm en onbezorgd hebben Max en Jonne zich het afgelopen jaar niet veel gevoeld bij elkaar.
In een flits reageert Max’ brein met: “Pas op nu. Je zult teleurgesteld worden. Jonne is vast uitgeteld en geïrriteerd nu ze een week lang alles alleen heeft moeten opknappen.
Er zal weer spanning zijn. Je zult het weer verkeerd aan pakken. Drama, frustratie en onmacht, je weet wel. Verwacht maar niets. Je wordt teleurgesteld.”
Zich nauwelijks bewust van wat er zich in hem afspeelt, daalt Max’ ‘gevoelstemperatuur’ plotseling naar ver onder het vriespunt. Onder de radar spelen schuld, schaamte, angst en verdriet tikkertje.
Max voelt zich bedrukt en kwetsbaar, maar geeft daar verder geen aandacht aan. Ook omdat er in dat moment voor hem geen herkenbare aanleiding is.
Ondertussen in hun huis voelt Jonne zich inderdaad moe, maar kijkt uit naar Max’ thuiskomst. Het gaat goed tussen hen de laatste weken. Ze wil Max graag weer zien en voelen en dichtbij hem zijn.
Zodra Max thuis komt vallen hem allerlei kleine (op zichzelf onbelangrijke) zaken op die hem irriteren. Een verkeerd geparkeerde fiets. Rommel op de trap.
Max’ stemming verslechtert met de minuut. En hij vraagt zich af waarom hij zich in vredesnaam zo slecht voelt en zo aanstelt.
Hij begint boos te worden op zichzelf en probeert zijn irritatie en ongemak van zich af te zetten door het weg te duwen. Wat het nog erger maakt.
Jonne voelt zich omver geblazen door het overduidelijk slechte humeur van Max. Zij kijkt naar hem. Het lijkt wel of hij van haar walgt. Of hij haar wel iets aan zou willen doen!?
Ze zoekt in gedachten vertwijfelt naar de oorzaak van deze grafstemming. Voornamelijk door zich af te vragen hoe dit haar schuld zou kunnen zijn. “Wat neemt Max haar kennelijk kwalijk? Wat heeft ze verkeerd gedaan? Wat heeft ze over het hoofd gezien?
Afgelopen donderdagavond was Max ’s avonds niet telefonisch bereikbaar voor haar. Zou er een ander zijn?”
Jonne vraagt Max er naar. Maar Max zegt niet te weten waar hij mee zit. Hij voelt hoe Jonne in paniek raakt en voelt zich daardoor nog ellendiger. Hij worstelt: “Daar gaan we dus weer. Waarom doe ik zo? Wat is dit voor bullshit?”.
Terwijl Jonne zich steeds onzekerder en daar bovenop geïrriteerder gaat voelen vraagt ze door. Haar vragen aan Max klinken steeds minder als vragen en steeds meer als beschuldigingen:
“Waarom vertel je me niet gewoon wat er aan de hand is? Het kan toch niet zo zijn dat je geen enkel idee hebt? Of wil je het mij soms niet vertellen?”
Max zou rustig met Jonne willen praten om te achterhalen wat hem precies dwars zit, maar Max geeft dat bij voorbaat al op. Hij weet het zelf nog niet, laat staan dat hij het nu uit zal kunnen leggen aan Jonne.
“Het is toch ook onredelijk?” houdt Max zichzelf voor,“wat is mijn probleem?”. Hij is ervan overtuigd dat als hij gaat proberen uit te leggen wat hij nu voelt, daar bonje van komt. Al voordat hij goed en wel begonnen zal zijn.
“Jonne zal zich zoals altijd aangevallen voelen en boos en teleurgesteld reageren”: zo houd hij zichzelf voor. “Hij zal dichtslaan en zij zal nog bozer worden.” Dus houdt hij zijn mond en vecht tegen zijn emoties.
Zo worstelen ze nog even door tot grote frustratie van beiden. Uiteindelijk besluiten ze het erbij te laten om het niet verder uit de hand te laten lopen.
Ze vallen die avond elk aan hun eigen kant van het bed, gefrustreerd, verdrietig en eenzaam in slaap.
PIJN PIJN PIJN PIJN PIJN en eenzaamheid. Zo wil je niet dat het gaat!
Daalt de ‘gevoelstemperatuur’ tussen jou en je partner ineens met een flink aantal graden?
Eerste hulp bij plotselinge ‘verijzing’ of oververhitting:
- Accepteer om te beginnen dat emoties niet voor niets komen en gaan. Ze hebben je hoe dan ook iets te zeggen (en dan vooral die net onder de oppervlakte van de irritatie van jou of je partner).
- Gun en geef jezelf (en de ander) de ruimte en de gelegenheid om te voelen wat je voelt zonder er direct op te reageren (door je deuren dicht te gooien of jezelf of partner aan te vallen).
- Zorg voor een paar minuten alleen, om stil te staan bij wat je voelt. Je hoeft het niet te begrijpen, alleen te voelen.
Dat is in de praktijk al heel wat. Het is belangrijk om er om te beginnen voor jezelf te kunnen zijn en voor jezelf te kunnen zorgen.
En hoe dan samen verder? Lees hier wat er eigenlijk voor Max en Jonne speelde en welke stappen ze hebben gezet. Waardoor ze een situatie als dit nu anders aan kunnen pakken. Zodat ze zich weer fijn en nabij zichzelf en elkaar voelen.
