De eerste stap naar meer lef in de liefde
Terwijl ik dit artikel voor de eerste Post van Deliefde controleer en klaar zet, levert een bekende ‘kritische stem’ commentaar in mijn hoofd. Nog eens lees ik het artikel door. Klopt het zo?
‘Wie zit er nu op post van mij te wachten? Alsof jij niet gewoon een boek kan pakken als je zo nodig meer wilt weten? Ik zal falen en je zult me uitlachen!’
Dit voelt akelig bloot. Waardoor mijn innerlijke kritiek nog lekkerder kan galmen en voor de zekerheid neem ik inderdaad mijn woorden nog maar een keer door.
Als we ons uitspreken en onszelf laten zien krijgen we geen garantie dat wat we delen goed zal worden ontvangen. We zijn kwetsbaar. Daarom is er vaak en veel moed nodig.
In je leven en in het bijzonder in de liefde word je continu uitgedaagd om emotionele risico’s te nemen en onzekerheid te trotseren. Nee zeggen; om hulp vragen; verliefd worden.
Maar ook het initiatief nemen tot sex; een vriend opbellen kort nadat zijn kind is overleden; als eerste zeggen ik hou van je zonder te weten of het wederzijds is; een eerste date na je scheiding enzovoorts enzovoorts.
Ook nu ik mijn eigen onzekerheid als inleiding gebruik vraagt mijn innerlijke criticus zich steunend af wat jij wel niet voor indruk van mij zult krijgen. Zij (ja ze is een zij in mijn geval) heft haar vinger naar me en maakt dat ik me wat benauwd voel en mijn voorhoofd frons.
Wat een minimale reactie is in mijn geval, nu ik inmiddels met mijn innerlijke criticus op redelijke voet verkeer. Voorheen zou ik aan dit artikel niet eens zijn begonnen. Nu bedank ik haar voor haar inbreng (voor zover deze nu nuttig was) alvorens verder te gaan met waar ik mee bezig was.
De angst dat wie we zijn en wat we te bieden hebben niet genoeg is is heel groot. We krijgen de neiging om onszelf te verschuilen, groter te maken en op te poetsen.
Kwetsbaarheid voelt als de controle loslaten; als een vrije val; als angst gevolgd door opluchting en verwondering. Of zoals in het boek De Kracht van Kwetsbaarheid dat Brené Brown hierover schreef zo mooi ge-quote:
Als het moment tussen het geluid van een pistoolschot en het moment waarop je weet of je geraakt bent of niet.
Maar vroeger of later kom je er achter dat je niet om je eigen kwetsbaarheid heen kunt. Ten minste, niet als je jezelf vrij wilt voelen om je eigen weg te gaan en je wilt gedragen op een manier die past bij wie je wilt zijn.
Toen we kinderen waren, dachten we dat we als volwassenen niet meer kwetsbaar zouden zijn, maar volwassen worden bestaat juist uit het accepteren van kwetsbaarheid. Leven is kwetsbaar zijn. Madeleine L’Engle
Voor creativiteit en verbondenheid tussen mensen is het essentieel dat je de moed behoudt en ontwikkelt om je kwetsbaar op te durven stellen. Dat je leert omgaan met onzekerheid, risico’s en emotionele blootstelling.
Zelfs als je er uit zelfbescherming voor kiest om verbondenheid in een intieme relatie uit de weg te gaan, want leven doe je toch.
Een eerste belangrijke stap daarin is jezelf lastige vragen te stellen die je helpen inzien wat je doet om jezelf te beschermen in uitdagende situaties. Brené formuleerde de volgende drie vragen die je daarbij helpen:
- Hoe stel ik me op wanneer ik me emotioneel blootgesteld voel?
- Hoe gedraag ik me wanneer ik me erg ongemakkelijk en onzeker voel?
- In hoeverre ben ik bereid om emotionele risico’s te nemen?
Met de volgende belangrijke tip voor als je het moeilijk vindt om hierop antwoord te geven: Vraag het een ander! Oei, dat is dan gelijk een praktijk oefening…
Neem de tijd en blijf nieuwsgierig.
liefs Merlijn
